مینوئه

اِووِه خاکت  بی  گِلِ  جون   و  تَنم       

وه  خیالم   دِه  هَوات   پر  مِی زِنم

زی   دَریچَه   پَر  زِنم   وا  یادِ    تُه       

تا   حَریمت   مینوئَه   سَر   مِی زِنم

شمعِ    درگاهِ      دِلی     پَروانَه تِم       

 دورِ  شمعِت  روز و شُو پر  مِی زِنم

غَم  اگر  جا خُوش  کُنَه  دُو تَه دِلِم       

 زَمزَمت  چی  مِی  وِه ساغَرمِی زِنم

دُور  مُوئَه   غم  تا  میام وِه خاک تُه       

سازِ  شُودیتِه   وِه   هر  در  مِی زِنم

دل  بیَه  ریش  دِه   فِراغِ  ریشَه  یا       

 سرمِه یِ غم  وِه چَشِ  تر  مِی زِنم

خاطراتت    بیه   چی   بال   و پرم       

وه  کیانت  دم  وه   دم سر می زنم 

مهمونم   کُو  یِه سفر دو دشت گُل       

مِه  وِه  پا  تُه  عُود  و عَنبر مِی زِنم